حیوانات خانگی چگونه ترس را نشان می دهند؟

ترس یک حالت عاطفی بد با واکنش های فیزیولوژیکی، رفتاری و عاطفی به محرک هایی است که به عنوان یک تهدید یا خطر واقعی درک می شود. پاسخ های حیوان خانگی حتی در صورت عدم وجود یک خطر واقعی، نسبت به درک حیوان خانگی است. محرک ها به سادگی ناآشنا هستند اما مضر نیستند. ترس ها ممکن است منطقی یا غیرمنطقی باشند. آنها ممکن است سازگار باشند (حیوان خانگی را ایمن و زنده نگه می دارد) یا ناسازگار (در واقع برای خود سگ یا گربه، سایر حیوانات خانگی و افرادی که با حیوان خانگی در تماس هستند خطرناک است).

واکنش فیزیولوژیکی منجر به افزایش ضربان قلب، افزایش تعداد تنفس (تنفس نفس)، تعریق، لرزش، قدم زدن و احتمالاً ادرار، اجابت مزاج و/یا ترشح کیسه مقعدی می شود. از نظر رفتاری، حیوان خانگی هنگام ترس تغییراتی در زبان بدن یا فعالیت خود نشان می دهد. تغییرات ظریف در زبان بدن ممکن است شامل پرهیز از تماس چشمی، نگاه کردن به دور، دور زدن، لیسیدن لب ها، خمیازه کشیدن، خاراندن، تکان دادن سگ مرطوب یا یخ زدن باشد. تغییرات واضح‌تر در زبان بدن ممکن است شامل پایین آوردن سر و بدن، چسباندن گوش‌ها به سمت عقب، گشاد کردن چشم‌ها و قرار دادن دم در زیر بدن باشد. حیوان خانگی ممکن است در واکنش های اجتنابی فعال مانند فرار یا پنهان شدن شرکت کند.

ترس ممکن است منجر به واکنش های تهاجمی توسط حیوانات خانگی شود. پرخاشگری می تواند یک رفتار عادی باشد و در زمینه ترس، سیگنال افزایش فاصله است. هنگامی که حیوانات خانگی با محرک‌های تهدیدکننده مواجه می‌شوند، ممکن است در صورت عدم امکان فرار، با تهاجم دفاعی پاسخ دهند. پاسخ مبارزه یا فرار بستگی به استعداد ژنتیکی حیوان خانگی، تجربه قبلی (آنچه از موقعیت های مشابه در گذشته آموخته است) و زمینه محیطی (پایین را ببینید) دارد. اولین استراتژی برای اکثر حیوانات خانگی این است که هنگام ترس، اجتناب را نشان دهند. اگر اجتناب ممکن نباشد، ممکن است پرخاشگری رخ دهد. واکنش عاطفی در حیوانات خانگی اغلب با زبان بدن به جای صداگذاری سنجیده می شود. با مشاهده زبان بدن، از جمله پیلوئرکشن (موهای پشت حیوان خانگی بالا می رود)، وضعیت بدن و حالات چهره، می توان نتیجه گرفت که حیوان خانگی می ترسد. صداها هنگام ترس ممکن است از صدای ناله یا فریاد بلند تا غرغرهای روده ای با صدای کم و پارس متفاوت باشد. بنابراین، زبان بدن نشانه واضح تری از انگیزه (ترس) حیوان خانگی می دهد.

هنگامی که حیوانات خانگی با محرک‌های تهدیدکننده مواجه می‌شوند، ممکن است با پرخاشگری توهین‌آمیز پاسخ دهند. حیوان خانگی ممکن است هنگام مواجهه با تهدیدی متوجه شده باشد که غرغر کردن، پارس کردن یا هول کردن باعث از بین رفتن تهدید می شود. یادگیری باعث می شود حیوان خانگی شما اعتماد به نفس بیشتری داشته باشد و به طور بالقوه توهین آمیز تر شود. اگرچه حیوان خانگی شما کمتر ترسیده به نظر می‌رسد، اما ترس همچنان انگیزه رفتار را دارد.

 

آیا ترس همیشه یک واکنش غیرعادی در حیوانات خانگی است؟

ترس می تواند طبیعی و سازگار باشد و حیوان خانگی را ایمن و زنده نگه دارد. با این حال، مواقعی وجود دارد که ترس سلامت جسمی و روحی یا رفاه حیوان خانگی را به خطر می اندازد.

ترس‌ها می‌توانند ناسازگار باشند و ارائه آن‌ها می‌تواند برای خود سگ یا گربه یا افرادی که با حیوان خانگی در تعامل هستند خطرناک باشد. هنگامی که حیوانات خانگی می ترسند، ممکن است پرخاشگری (جنگ) نشان دهند، اجتناب از خود را با فرار نشان دهند (پرواز)، از نظر بصری مضطرب به نظر برسند (ناراحتی)، ثابت بمانند (یخ بزنند)، یا حرکات کوچک تکراری انجام دهند (بی قراری). پاسخ بستگی به شخصیت حیوان خانگی (چه جسور یا خجالتی)، نوع محرک ارائه شده، تجربیات زندگی قبلی با محرک، این که آیا حیوان خانگی در دارایی خود است (جایی که ممکن است احتمال بیشتری برای دفاع از آن وجود داشته باشد) دارد. در حضور فرزندان یا اعضای خانواده (جایی که ممکن است انگیزه محافظت داشته باشد)، یا در گوشه و کنار یا مهار شده باشد و قادر به فرار نباشد (جایی که ممکن است پرخاشگری دفاعی نشان دهد).

 

فوبیا چیست؟

فوبیا یک واکنش ترس ناگهانی، عمیق یا بیش از حد است. پاسخ نامتناسب با محرک و ناسازگار است. پاسخ های فوبیک ممکن است در پاسخ به مناظر، صداها یا قرار گرفتن در یک محیط جدید ظاهر شوند. پاسخ های هراسی پاسخ های فیزیولوژیکی، رفتاری و احساسی مشابه ترس دارند، اما با سطح تهدید ارائه شده تناسب ندارند.

 

اضطراب چیست؟

اضطراب ممکن است به عنوان احساسات عمومی منتشر شده از دلهره، ناراحتی، و/یا عصبی بودن در مورد یک رویداد قریب الوقوع، نتیجه نامطمئن، یا یک تهدید یا خطر پیش بینی شده تعریف شود. به نظر می رسد حیوانات خانگی بر اساس تجربیات آموخته شده قبلی، موقعیت ها، رویدادها یا نتایج ناخوشایند را پیش بینی یا پیش بینی می کنند. اضطراب ممکن است موقعیتی باشد و فقط در زمینه های خاص (پیش بینی تنها ماندن در خانه یا سفر به بیمارستان دامپزشکی) یا عمومی و بدون توجه به محیط یا زمینه (حتی در محیط های آشنا و بدون توجه به حضور همراهان مضطرب یا عصبی به نظر برسد) ظاهر شود. .

اضطراب با علائم فیزیولوژیکی مشابه ترس ظاهر می شود، اما با پیش بینی یک رویداد ترس آور رخ می دهد. اضطراب ممکن است در حیوانات خانگی از طریق صدا زدن بیش از حد، رفتار مخرب یا فرار، دفع نامناسب (ادرار، نقص، یا علامت گذاری ادرار)، رفتارهای اجباری، کلیشه ای یا تکراری مانند نظافت بیش از حد، و نفس نفس زدن، قدم زدن، یا آب دهان ظاهر شود.

 

چه نوع محرک هایی ممکن است باعث واکنش ترس، فوبیا یا اضطراب شود؟

محرک ها بر اساس حیوان خانگی فردی متفاوت است. حیوانات خانگی ممکن است واکنش‌های ترس، فوبی یا اضطراب مرتبط با افراد، حیوانات خانگی، صداها، اشیاء یا محیط‌ها را نشان دهند. ترس در حیوانات خانگی هنگام مراجعه به کلینیک دامپزشکی رایج است و اضطراب ممکن است در انتظار اقدامات پزشکی و/یا نظافت ظاهر شود. واکنش های ترس یا فوبیا با صدای آتش بازی یا محرک های مرتبط با رعد و برق رایج است. بسیاری از سگ ها هنگامی که در غیاب همدم انسانی مورد علاقه خود به تنهایی در خانه رها می شوند یا زمانی که دور از شرکت انسان محدود می شوند، مضطرب هستند.

 

چه چیزی باعث واکنش های ترسناک، فوبیا یا اضطرابی می شود؟

گاهی اوقات ترس نتیجه یک تجربه اولیه است که ناخوشایند بوده یا توسط حیوان خانگی به عنوان ناخوشایند درک شده است. اگر پاسخ ترسناک در از بین بردن محرک موفقیت آمیز بود، یا اگر حیوان خانگی از محرک فرار کرد، این رفتار پاداش داده شده است و بنابراین احتمالاً تکرار می شود. تنبیه، در ارتباط نزدیک با قرار گرفتن در معرض یک محرک، ممکن است باعث ترس و اضطراب نسبت به آن محرک شود. اگر مالک ناامید یا مضطرب باشد یا محرک تهدید کننده باشد، این نیز ترس را تشدید می کند (و توجیه می کند). در نهایت، اگر در حین نمایش پرخاشگری ترس، محرک عقب نشینی کند یا حذف شود، نمایش پرخاشگرانه تقویت شده است.

ایجاد ترس همیشه به یک تجربه ناخوشایند نیاز ندارد. هر محرکی (مانند افراد، مکان ها، مناظر، صداها) که سگ یا گربه در طول دوره حساس رشد خود که تا 3 ماهگی در سگ ها و 2 ماهگی در گربه ها در معرض آنها قرار نگرفته باشد، ممکن است به آن تبدیل شود. یک محرک ترس آور به عنوان مثال، سگ یا گربه ای که در طول رشد در معرض بزرگسالان قرار می گیرد، اما نه با کودکان، ممکن است زمانی که برای اولین بار در معرض مناظر، صداها یا بوهای کودکان خردسال قرار می گیرد، ترسناک شود. ژنتیک حیوان خانگی نیز به سطح ترس و فوبیا از محرک ها کمک می کند.

پاسخ های فوبیا می تواند تنها از یک بار قرار گرفتن در معرض آن رخ دهد یا به تدریج با قرار گرفتن در معرض مداوم افزایش یابد. در بسیاری از موارد اضطراب، عملکرد و سطوح انتقال دهنده عصبی (مواد شیمیایی مغز) ممکن است تغییر کند و به رفتار کلی کمک کند. مجدداً، یادگیری یا عواقب ناشی از واکنش فوبیک (فرار، تنبیه) ممکن است مشکل را تشدید کند.

بیماری، درد یا اثرات پیری ممکن است منجر به افزایش ترس یا اضطراب در موقعیت‌هایی شود که قبلاً مشکل کمی وجود داشت یا هیچ مشکلی وجود نداشت. این تغییرات ممکن است نحوه درک یا واکنش حیوان خانگی به یک محرک را تغییر دهد. تغییرات مرتبط با افزایش سن در مغز (کاهش شناختی) یا در سیستم حسی (شنوایی، بینایی)، آرتریت، بیماری هایی که بر سیستم هورمونی تأثیر می گذارند مانند افزایش یا کاهش هورمون های تیروئید یا غده هیپوفیز بیش از حد فعال (بیماری کوشینگ) و تخریب اندام ها (کبد، کلیه ها) تنها چند نمونه از مشکلات مربوط به سلامتی و افزایش سن هستند که ممکن است به افزایش ترس و اضطراب کمک کنند. معاینه فیزیکی کامل و آزمایش‌های تشخیصی، در صورت نشان دادن، برای هر حیوان خانگی مبتلا به ترس یا اضطراب ضروری است، به ویژه آن‌هایی که شدید و عمومی هستند، علائم همزمان دیگری دارند، یا تا سنین بزرگسالی یا بزرگ‌تر ایجاد نشده‌اند.

 

آیا می توان از ترس، فوبیا و اضطراب جلوگیری کرد؟

یک برنامه خوب اجتماعی شدن و قرار گرفتن در معرض بسیاری از موقعیت های جدید و جدید در حالی که حیوان خانگی جوان است و به شیوه ای متفکرانه و فعال می تواند برای جلوگیری از ترس ها و فوبیاها مفید باشد. با این حال، پدیده ای به نام یادگیری تک رویدادی وجود دارد که در آن یک رویداد آنقدر برای فرد آسیب زا است که تنها یک قرار گرفتن در معرض آن می تواند ترس، فوبیا یا اضطراب پایدار ایجاد کند.

پاسخ های مالک هنگامی که حیوان خانگی آنها موقعیت جدیدی را تجربه می کند که به طور بالقوه می تواند ترسناک باشد، مهم است. اطمینان آرام، آهنگ‌های شاد شاد و حالت‌های بدن آرام صاحبان به حیوانات خانگی کمک می‌کند چیزهای جدیدی را بدون ترس تجربه کنند. آوردن خوراکی‌ها و اسباب‌بازی‌های بازی و دادن آنها به حیوان در هنگام ورود به محیط‌های جدید (مثلاً کلینیک دامپزشکی، حیاط مدرسه) یا زمانی که با افراد جدید یا سایر حیوانات خانگی ملاقات می‌کند، می‌تواند به ایجاد ارتباط مثبت کمک کند.

با این حال، اگر حیوان خانگی با این چیزها آرام نمی شود، بهتر است حیوان خانگی را از موقعیت خارج کنید. برعکس، اگر نسبت به حیوان خانگی خود اضطراب، دلهره یا ناامیدی نشان دهید، یا اگر سعی کنید از تنبیه برای متوقف کردن رفتار نامطلوب خود استفاده کنید، احتمالا حیوان خانگی خود را مضطرب تر خواهید کرد. شناخت حیوان خانگی و خلق و خوی فردی او به تعیین موقعیت هایی که می توانید و باید حیوان خانگی خود را در معرض آن قرار دهید کمک می کند. قرار گرفتن در معرض و اجتماعی شدن تنها زمانی مفید است که تجربه مثبتی برای حیوان خانگی باشد.

 

چگونه می توان این مشکلات ترس و فوبیا را درمان کرد؟

مداخله حرفه ای می تواند به جلوگیری از بدتر شدن رفتار کمک کند. اگر ترس خفیف باشد، مداخله مالک ممکن است به بهبود مشکل کمک کند یا حداقل از بدتر شدن ترس جلوگیری کند.

• علل ترس و اضطراب را شناسایی کنید و در صورت امکان از آنها اجتناب کنید. خاطرات ترسناک ممکن است به راحتی تثبیت شوند و ماندگار شوند. از موقعیت ها، افراد و مکان هایی که رفتار را تحریک می کنند اجتناب کنید.
• از تمرینات تقویتی مثبت و شرطی سازی/ضد شرطی کلاسیک استفاده کنید. به موقعیت هایی که در گذشته باعث ایجاد واکنش های ترس شده اند، خوراکی های کوچکی که به راحتی مصرف می شوند، اضافه کنید. دیدن افراد و/یا سگ ها ممکن است با ارائه غذا به حیوان خانگی مرتبط باشد. مصرف دارو می تواند یک احساس منفی (ترس) را به یک احساس مثبت تبدیل کند. به جای تجارب خنثی یا منفی، حالات عاطفی مثبت را تشویق کنید.
• یک برنامه حساس‌زدایی و ضدشرطی کردن با دقت طراحی شده برای رسیدگی به ترس یا فوبیا می‌تواند به حیوان خانگی کمک کند تا از طریق قرار گرفتن در معرض تدریجی کنترل‌شده و آموزش پاسخ‌های رفتاری جایگزین بر ترس غلبه کند.
• از افزودن درام با نوازش گسترده یا دلداری دادن به حیوان خانگی در هنگام ترس خودداری کنید. تغییر در رفتار شما ممکن است محرک ایجاد کننده ترس را توجیه کند یا پیش بینی کند و در نتیجه آن را تشدید کند. از طرف دیگر، در حالی که توجه ممکن است حیوان خانگی را در لحظه آرام کند، توجه به حیوان خانگی نمی‌آموزد که از محرک‌های خاص نترسد. در عوض، زمانی که سگ می ترسد، توجه جویی را به عنوان یک استراتژی مقابله ای شرط می کند که منجر به هم وابستگی می شود. زمانی که حیوان خانگی در غیاب شما در معرض محرک های ترسناک قرار می گیرد، این استراتژی مقابله می تواند مشکل ساز باشد. بنابراین توجه و تسلی دادن نباید راهبرد اولیه برای مقابله با ترس، فوبیا یا اضطراب باشد.
• از تنبیه یا اصلاح به عنوان راهی برای کاهش ترس یا واکنش های فوبیا خودداری کنید. بعید است که نظم و انضباط ترس را کاهش دهد و احتمالاً وضعیت را بدتر می کند. از تنبیه یا اصلاح در تربیت سگ خودداری کنید. استفاده از یقه های تنبیهی یا اصلاحی، خفه کردن، نیشگون گرفتن یا شوک احتمالاً پاسخ های ترس را تشدید می کند و ممکن است منجر به پرخاشگری شود.
• هنگامی که نمی توان از وضعیت اجتناب کرد یا کنترل کرد، به عنوان مثال ترس از رعد و برق، داروهایی برای به حداقل رساندن ترس و اضطراب معمولاً برای پیشرفت و جلوگیری از ایجاد حساسیت ضروری هستند.